Met ons zessen (Tanja, Margot, Dittie, Marainne, Angelique en ikzelf), met daarbij natuurlijk de crew, van rond de 25 Nepali (gidsen, keukenploeg en dragers) zijn we een kleine 3 weken op stap geweest.
We heben enorm genoten, en zijn sinds enkele dagen weer in Kathmandu.
Inmiddels hebben Tanja en ik alle 4 de anderen op het vliegveld gezet, hebben we elkaars foto's uitgewisseld, de velel was gedaan etc. etc.
Tijd dus om eens verslag te doen!
Ik zal geen dag tot dag verslag doen, maar een beetje globaal uitleggen hoe deze trekking in elkaar zat, en vooral heel wat foto's laten zien. De trekking begon lekker laag: in Beni, op zo'n 900 meter (en dat is ca 500 meter lager dan Kathmandu); je loopt dan door dorpjes, velden met rijst en andere granen etc.
Zo langzaam aan klommen we hoger, en dan veandert de vegetatie en landbouw. Hier even wat indrukken van het eerste deel van de trek; eerst met de bus vanuit Kathmandu naar de startplaats:
Onderweg volgens traditie een heerlijke Dal Bhat (rijst met linzen en curry groenten, de Nepalese nationale dis):
Het typische landschap waar we de eerste dagen doorheen liepen, met veel landbouw, dorpjes, langs rivieren etc.:
In die eerste dagen is het ook weer even wennen hoe het leven in het tentenkamp ook al weer is. Tenten opzetten, vaak samen met enkele dragers, genieten van de fantastische keuken onder leiding van kok Prem etc.
Hier de prima tenten die we ter beschikking hadden, en zeer makkelijk op te zetten!
Op onze eerste kampplaats was de plaatselijke bevolking al helemaal in de stemming om er een feestje van te maken. Dus we werden direkt de eerste avond getrakteerd op dans in lokale klederdracht door de plaatselijke dansgroep. Natuurlijk moesten we zelf ook volop meedoen!
Gedurende de dagen komen we hoger en zien we meer van de bergen. Ook de gewassen veranderen: geen rijst meer, nog wel tarwe en gerst:
In het dorpje Dharapani hebben we al prachtig uitzicht op de Dhaulagiri keten:
Maar voorlopig zijn de bergen nog een eindje weg, en komen we andere prachtige natuur tegen, zoals bijenkolonies, die schitterende ronde, hangende honingraten hebben, onderaan de rotsen:
En natuurlijk de Nepalese nationale bloem: de rhodondendron:
We heben ook prima weer; natuurlijk wordt het iets koeler omdat we wat hoger komen, maar het is nog prima wandelweer, en het is steeds genieten om onderweg ergens te lunchen en te smikkelen van het lekkers dat Prem ons voorschotelt:
Daar worden wij natuurlijk heel blij van..........
Inmiddels gaat toch soms het regenjack wel eens aan, en komen meerdere laagjes kleding uit de plunje balen.
Hieronder de lunch, op weg van Dobang naar Italian Basecamp. Tijdens het koken begon het te regenen, maar het smaakte natuurlijk nog steeds verrukkelijk!
Na deze lunch klommen we hoger, en kwamen we in de sneeuw terecht. We bereikten duidelijk een nieuw deel van onze trekking: vanuit de lagere naar de hogere delen: Italian Basecamp ligt op 3640 meter hoogte, en we hebben daar ook een acclimatisatiedag gehouden.
Hier de sneeuw waar we meer en meer in terecht kwamen:
In het Italian Basecamp was aanvankelijk nog weinig sneeuw gevallen, en konden we de ochtend van de acclimatisaiedag heerlijk in de zon een leuk klimmetje zonder zware rugzak maken:
Later in de middag, de avond en nacht viel er echter een flink pak nieuwe sneeuw!
Die dag ging van Italian Basecamp naar het Gletsjerkamp. We begonnen met een lekker steile afdaling:
Daarna moest er weer flink geklommen worden, en ook moesten we voorbij een link stuk met steenslag gaan, voordat de zon echt op die wand kwam te staan.
Wel een schitterend landschap, zo lopend over de (langzaam!) schuivende ijsmassa's heen. Soms heb je helemaal niet het idee dat je over ijs loopt, zoveel rots en steen ligt er inmiddels op. Maar dan weer hoor je de knallen in het ijs, en ook werden we regelmatig op heel mooie lawines getracteerd (gelukkig niet te dichtbij!).
Hier het gletsjerlandschap:
Op weg naar het gletsjerkamp is de Tukuche Peak steeds mooi in zicht:
In ons gletsjerkamp had kok Prem een heerlijke appeltaart als toetje op 4230m!:
Hieronder breken we ons gletsjerkamp de volgende ochtend weer op, om te vertrekken naar Dhaulagiri Basecamp (4680m):
Tijdens deze tocht zien we herhaaldelijk lawines, en komt ook de Dhaulagiri I zelf in zicht! Het weer in de ochtend is weer prima, dat is een gewoonte geworden: in de ochtend is het helder en erg zonnig, later in de middag komen de wolken en zelfs sneeuw!
Zo fors zijn de lawines:
Een eerste blik op de Dhaulagiri I:
Onderweg naar "ons" kamp, passeerden we twee expeditie groepen, een Franse en een Poolse, die de Dhaulagiri I ( 8172m) gaan beklimmen. Het was erg leuk om dit te zien, het zjn halve dorpjes met allerlei soorten tenten, en de Polen hadden zelf een reddingshond in hun kamp!
Wij maakten kamp iets verder weg, met prachtig uitzicht op de Dhaulagiri; als je goed keek kon je de sporen van hun bas camp naar camp 1 zien lopen. Strak omhoog door supersteile sneeuwvelden.......
ons kamp was weer een thuis voor 2 nachtjes: wederom een acclimatisatiedag, op een hoogte van 4680m.
Eeen mooie plek, en ook bij aankomst was het weer prima, zonnig weer (wel fris natuurlijk inmiddels!!!):
We genieten nog van de zon, en drinken natuurlijk liters thee!
Natuurlijk kwamen later de wolken, wat wel voor een heel mooi schouwspel zorgde:
Toen de zon echt helemaal weg was, werd het snel koud, en blijft het in de tenten nog wel aangenaam! Zowel in de slaaptent:
Als in de etenstent:
Wie heeft er ooit verse pizza gegeten op 4680 meter hoogte....!!? En zo lekker?!
We waren dus goed voorbereid om de volgende dat weer een acclimatiesatie klimmetje te doen; rustig, met weinig bagage, gewoon wat hoogte meters maken, en vooral veel relaxen die dag. Dat was goed te doen:
Een perfecte voorbereiding voor de zware tocht van de volgende dag: dan stond namelijk de hoogste pas van de hele trekking op het programma: de French Pass (5360m), en daarna overnachten in de Hidden Valley, op ruim 5000m.
Die ochtend begon weer mooi helder en zonnig. Hier rustig omhoog, op weg naar de graad die naar de French Pass loopt:
En hier die prachtige graad, die we vrijwel tot het einde moesten volgen:
Vlak voor het einde linksaf, via een zadeltje naar de French Pass. Uiteindelijk waren we daar allemaal samen:
En hier Tanja en ik nog even samen op de foto (op de achtergrond Dhaulagiri 1)
Hierna was het snel afdalen door heel diepe sneeuw, zeer vermoeiend, want je moet steeds je knieen flink optrekken..... We kwamen behoorlijk uitgeput aan in het kamp in Hidden Valley.
Het kamp was op een puinrug, nog niet besneeuwd; tenminste, die middag nog niet!
Bij het opbreken de volgende ochtend blek het de hele avond/nacht flink gesneeuwd te hebben.....:
Maar wederom was het in de ochtend helder, en begonnen we de afdaling met een flets zonnetje:
Maar op een gegeven moment was het niet meer mogelijk om elkaar te zien, en was er echt sprake van zogenaamde white outs. Daar wordt op de kaart van dit gebied ook voor gewaarschuwd! Toen we uiteindelijk op de laatste pas ("Windy Col") voor de steile afdaling aankwamen, bleken zicht daar een 10-tal dragers met hun spullen verzameld te hebben. Onder een blauw-wit geblokt stuk plastic hadden ze zich verschanst. Bibberend in de snerpende ijswind; ze waren niet zeker van het pad naar beneden, en ook bang dat ze met hun zware lasten van de berg af zouden waaien. Wchten tot de wind zou gaan liggen leek ons geen optie: je weet nooit wanneer dat gaat gebeuren! Het beste was dus: naar beneden. Maar dan moet de route wel duidelijk zijn, en de sporen waren allang weggevaagd. Gelukkig vonden Dittie en Sanu (onze hoofdgids) het spoor, en konden wij de drageers ervan overtuigen dat ze mee naar beneden moesten komen. Wel met achterlaten van de meeste spullen: we hebben alleen het hoognodige meegenomen, en de rest van de vracht laten liggen; dat kon eventueel de volgende ochtend wel opgehaald worden.
Het waren enerverende momenten daarboven!
We hadden al onze extra lekding onder de dragers verdeels, de dekens uit de vracht gehaald om ze extra te verwarmen, en al onze stokken verdeeld onder alle dragers. Zo konden we allemaal met extra steuntjes naar beneden:
Tijdens de afdaling was het soms nog zoeken voor Sanu, maar als door een wondertje trok het soms heel even open, en kon hij dieper in het het dal kijken.
Uiteindelijk kwamen we allemaal veilig aan in Alu Bari! Met minimale spullen, dat wel! Dus geen uitgebreide maaltijd (wel soep, op houtvuur gekookt!), geen matjes maar wel tent en slaapzak.
Maar wie maalt daarom als je bedenkt dat zoiets ook heel anders kan aflopen?!
Zeker in de wetenschap dat er kort geleden nog een Japanse gids in ditzelfde gebied omgekomen is. Ik was enorm blij dat we allemaal heelhuids beneden gekomen waren.
Bergen zijn prachtig, maar het is nooit zonder risico.
Die lange dag in de kou en in sneeuw en ijs heeft zo zijn weerslag op ons gehad: ook al scheen de zon niet direkt, ik was in ieder geval enorm verbrand. En alles was dik van het vocht (gezicht, enkels, handen, voeten etc.).
Zo ziet dat er dan uit:
Hier zitten we de volgende ochtend allemaal in de eettent:
Die ochtend waren 13 dragers, oner leiding van klimgids Nima, in de sneeuw weer omhoog gegaan om de achtergelaten begage te halen. Wij zaten natuurlijk duimen te draaien, en maar steeds te denken aan hoe het daarboven zou gaan. We konden niet stil blijven zitten, en Margot kwam toen op het idee om sneeuwpoppen te gaan maken! Uiteindelijk hebben we er 4 gemaakt: eentje was hoofdgids Sanu, eentje klimgids Nima, eentje kok Prem en eentje voor alle dragers!
Hier staan ze allemaal naast elkaar:
Het was ontzettend leuk om te doen, en een mooi tijdverdrijf!
Gelukkig kwamen op een gegevens moment de eerste dragers (en Nima) weer terug in het kamp. Met spullen! Het had steeds volop gesneeuwd, maar gelukkig in de ochtend niet gewaaid. Ze hadden alle spullen terug kunnen vinden, en naar beneden kunnen brengen, wat een klasse!
Na terugkomst was het groot feest in het kamp, en was de Dal Bath niet aan te slepen. Iedereen was blij en opgetogen, en direkt weer vol energie.
Wij kregen ook nog een heerlijke lunch, en daarna w2as het echt afdalen naar lagere oorden, in ons geval Marpha.
In Marpha hebben we ons laatste kamp opgeslagen, in de tuin van een mooie lodge. Daar hebben we nog een heerlijke laatste Dal Bath maaltijd gehad, en de "bonte avond" met de crew gevierd. We hebben iedereen uitvoerig bedankt en beloond, zoals het hoort, en zeker nog onze belevenissen van de afgelopen dagen! Hier de laatse keer Dal Bath van kok Prem:
En een kleine impressie van de bonte avond:
De dag erna zijn we in bus, jeep en weer bus teruggereisd naar Pokhara. Een hele dag zitten dus, en zeker niet over strakke, geasfalteeerde wegen!
Hier onze eerste buschauffeur:
De sfeer zat er meteen al goed in:
En van de ene in de andere bus, dat is echt geen probleem hoor, gewoon even de bagage overzetten:
Na een dagje relaxen in Pokhara, hebben we uiteindelijk in Kathmandu echt formeel de reis afgesloten, met gids Sanu en kok Prem:
Het was een onvergetelijke reis; een ervaring die zeker lang zal blijven hangen. Het was al bijzonder om met deze zo dierbare vriendinnen op trekking te gaan, en dan nog zo een indrukwekkende reis. Niet alleen de schitterende omgeving, en de benarde omstandigheden op het eind. Ook de lol die we steeds gehad hebben; het delen van kleine pijntjes en grote vreudgde, of soms grote pijntjes en kleine vreugde....
Ik besef erg goed hoe bevoorrecht ik ben om dit alles mee te maken!
Nu zijn Tanja en ik weer alleen achtergebleven in Kathmandu, en hebben al weer nieuwe plannen!
Daarover volgt binnenkort meer!
